Różnorodne plemiona, które przybyły na Wielkie Równiny, pod wpływem wspólnego stylu życia w nowym środowisku naturalnym, wzajemnego handlu i wojen międzyplemiennych, zachowując plemienne różnice znacznie upodobniły się do siebie i stworzyły wspólną kulturę. To ona stała się dla białych podstawą do wykształcenia stereotypu Indianina, który pokutuje do dziś.

Większość plemion Równin prowadziła koczowniczy tryb życia, mieszkała w przenośnych namiotach tipi i kładła silny nacisk na wojnę jako metodę zwiększania statusu społecznego. Bardzo dużą rolę odgrywała tu religia. Jak w całej Ameryce, zazwyczaj były to różne formy szamanizmu – religii zakładającej istnienie wielu różnych światów (oprócz naszego – realnego), które wzajemnie są powiązane i pomiędzy którymi mogą się komunikować, a nawet przemieszczać obdarzeni odpowiednią mocą i wiedzą ludzie – szamani. Wszystkie te światy (zazwyczaj wyróżniano trzy: górny, związany z niebem, nasz – ziemski, oraz podziemny) przenika bezosobowa boska, czy też magiczna moc, nazywana różnie w różnych językach, np. u Siouksów Lakota – wakan (święty/tajemniczy). Moc ta nieustannie krąży, ale może się skupiać w określonych zjawiskach, postaciach, przedmiotach czy ludziach. Spośród ludzi najwięcej jej mają oczywiście szamani, pełniący wobec społeczności rolę służebną, polegającą głównie na przywrócaniu naruszonej przez chorobę, głód czy inne nieszczęścia równowagi. Jednak pewną ilość mocy magicznej mógł zdobyć każdy członek społeczności podczas powszechnego u wielu plemion, nie tylko zresztą na Równinach, obrzędu inicjacyjnego zwanego Poszukiwaniem Wizji (więcej na ten temat w zakładce Neoszamanizm).

Niezwykle istotną rolę w życiu obrzędowym Indian Równin odgrywała święta fajka (przez białych błędnie nazywana fajką pokoju). Dym wydobywający się podczas jej palenia miał przenosić modlitwy człowieka do świata duchowego. Do dziś, pomimo dużych wpływów chrześcijaństwa, fajka jest bardzo ważna dla wielu tubylczych Amerykanów. Żarty na temat tego przedmiotu to wobec nich duży nietakt, a nawet obraza uczuć religijnych.

Stroje Indian Wielkich Równin (zwłaszcza męskie) były niezwykle bogate i malownicze. Nic dziwnego, że są najczęściej wykorzystywane w filmach o Indianach (np. słynny wódz Apaczów Winnetou – fikcyjna postać z filmu na podstawie książki Karola Maya, chodzi w stroju typowym dla Indian Lakota; autentyczne stroje Apaczów były zupełnie inne i przede wszystkim bardzo skromne). Jednak znamy je głównie w wersji z II poł. XIX w., kiedy to przypadł ich największy rozkwit, ale głównie dzięki surowcom pochodzącym z handlu z białymi ludźmi, takim jak szklane koraliki, perkal (kolorowo drukowane bawełniane płótno), kolorowe wełniane sukno, ozdoby z metalu. Wcześniej były szyte ze skóry malowanej naturalnymi barwnikami, wyszywanej farbowanymi kolcami ursona (igłozwierza) lub ozdobionej muszlami, nasionami, fragmentami kości czy innymi surowcami naturalnymi.

Najbardziej rzucającym się w oczy elementem stroju wojownika z Równin był okazały pióropusz z orlich piór. Jednak nie każdy mógł go nosić – trzeba było na to zasłużyć. Każde pióro zdobywano pojedynczo – przyznawała je starszyzna w nagrodę za wojenne wyczyny. Noszenie pełnego pióropusza złożonego z około 30 piór było niezwykłym wyróżnieniem i zaszczytem, ale też oznaką tego, że brało się udział w wielu wojnach i miało na sumieniu wielu wrogów (np. dziś podczas uroczystości indiańskich w USA pióropusze noszą weterani wojenni z Wietnamu, Iraku czy Afganistanu). Pamiętajmy o tym zanim przebierzemy nasze dziecko za Indianina na bal kostiumowy.